دنیا پر از چیزهای تازه و ناشناخته است. خاک، آب و هوا در دل خود معماهایی دارند که فقط با تلاش و تحقیق می‌توان به رازهایشان پی برد.
سلام دوستان خوبم. امیدوارم که سلامت و شاداب و همیشه شکرگزار نعمت‌های خالق مهربان و بخشنده‌مان باشید.
همراهان همیشگی دانایی! دنیا پر از چیزهای تازه و ناشناخته است. خاک، آب و هوا در دل خود معماهایی دارند که فقط با تلاش و تحقیق می‌توان به رازهایشان پی برد.
آرزو داریم هر لحظه از زندگی‌تان را به آموختن و کشف ناشناخته‌های دنیا بگذرانید و از این دانستنی‌های تازه مانند دانشمندان بزرگ گذشته و امروز برای فایده رساندن به بشر استفاده کنید.
حتما می‌دانید در تقویم کشور عزیزمان روزهایی را به‌عنوان روز پزشک و داروسازی و با هدف بزرگداشتِ دانشمندان گرانقدر میهنمان، ابوعلی‌سینا و همچنین کاشف الکل و اسید سولفوریک، یعنی محمدبن زکریای رازی تعیین کرده‌اند.
بیشتر شما ابن‌سینا را می‌شناسید با این حال در فرصتی دیگر درباره او با هم سخن خواهیم گفت.
اما شاید مانند ما برایتان سؤال باشد که محمدبن زکریای رازی که کشف ارزشمند او به‌ویژه در دوران همه‌گیری کرونا کمک بسیاری برای انسان‌ها بود، چطور کودکی‌ای داشته است و در چه خانواده‌ای بزرگ شده است؟ یا حتی ممکن است بخواهید محل آرامگاه او را ببینید.
اما حقیقت این است که به‌جز کتاب‌ها و اکتشافات این دانشمند بزرگ، اطلاعات کاملی درباره او به‌جا نمانده است.
در جلد چهارم کتاب تاریخ ایران به نوشته سیدحسین نصر، زکریای رازی در سال٢٥۱ قمری/ ٨٦٤میلادی در ری متولد شد و در سال٣١٣ قمری/ ٩٢٥میلادی چشم از جهان فروبست.
رازی در ری به تحصیل نجوم، ریاضیات، فلسفه، موسیقی و کیمیاگری پرداخت. او بر اثر کار زیاد با مواد شیمیایی دچار بیماری چشم شد و همین اتفاق جرقه‌ای شد که به پزشکی روی آورد.
این نابغه ایرانی کم‌کم چنان مهارتی در پزشکی پیدا کرد که رئیس بیمارستان ری و بعدها رئیس بیمارستانی در بغداد شد. شاهکار او کتاب «الحاوی» است؛ این اثر به‌عنوان دقیق‌ترین سند موجود درباره پزشکی بالینی در جهان اسلام شناخته می‌شود.
خوب است بدانید زکریای رازی به همراه علی‌بن ربن طبری، علی بن عباس مجوسی و ابن‌سینا، عصر طلایی پزشکی ایران را در سده سوم تا اواسط سده پنجم هجری رقم زدند و پزشکان برجسته دیگر را تحت‌تأثیر خود قرار دادند.
او بیش از ٥٦ کتاب در پزشکی و موضوعات مربوط به آن نوشت که مهم‌ترین آن‌ها در کتاب المنصوری، رساله آبله و سرخک است که بعدها به زبان لاتین هم ترجمه شدند.
او افزون بر طب و فلسفه، در کیمیاگری هم شهره بود. «الاسرار» او کتابی پر از توصیف‌هایی درباره ابزار کیمیاگری است.
باید بدانید که اتفاق‌هایی مثل دشمنی‌ها، حمله غزها و مغول‌ها باعث شد که مزار این دانشمند بزرگ ایرانی تخریب شده و ناشناخته بماند اما نام و یادگارهای ارزشمند رازی همیشه ماندگار باشد.